Do Gandhiego przyszła kiedyś matka z kilkuletnim chłopcem, błagając go, by powiedział jej dziecku że ma przestać jeść słodycze.
„On pana tak poważa, że gdy pan mu to nakaże, to na pewno tak zrobi.” prosiła. „On już choruje od tego cukru, błagam, niech pan mu powie by przestał go jeść”.
Ale Gandhi kazał matce z chłopcem przyjść za dwa tygodnie i obiecał, że wtedy porozmawia z chłopcem.
Gdy wrócili po dwóch tygodniach, Gandhi popatrzył na chłopca poważnie i powiedział mu: „Chłopcze, jedzenie cukru jest szkodliwe. Powinieneś przestać go jeść”. Chłopiec obiecał mu, że tak zrobi.
Matka chłopca była zdumiona. „Bapu, czemu nie powiedziałeś mu tego dwa tygodnie temu?”
„Bo wtedy sam jeszcze jadłem słodycze” odpowiedział Gandhi.
I taka jest moja odpowiedź ludziom, którzy mnie pytają, czemu wcześniej nie zrobiłem warsztatu „Pożegnanie ze słodyczami”. Gdy jeszcze jadłem słodycze, uczenie ludzi jak mają przestać je jeść byłoby czystą hipokryzją.
Teraz, gdy na sobie przetestowałem skuteczność metod których nauczam (wczoraj zrobiło mi się mdło, gdy widziałem podczas spaceru kobietę jedząca gofra z bitą śmietaną i wyobraziłem sobie, że ja miałbym go jeść), mogę w pełni spójnie pomóc Ci rozstać się ze słodyczami. Jeśli chcesz skorzystać z tej okazji, więcej informacji znajdziesz tu:
https://nlp.pl/?product=pozegnanie-ze-slodyczami
Pozdrawiam serdecznie
Lech Dębski