Z kolei XX wieczna psychologia humanistyczna radzi coś przeciwnego. „Daj sobie czas na odżałowanie straty, przeżyj to uczucie do końca, nie uciekaj od tych emocji, bo jeśli to zrobisz, to i tak wrócą i to w znacznie gorszej postaci”

Zatem co masz robić, gdy wpadniesz w dołek? Starać się jak najszybciej z niego wygrzebać, czy dać sobie czas na przeżycie do końca tych negatywnych emocji?

Współczesna neuronauka pokazuje, że nasz mózg jest organem wysoce plastycznym. Neurony wspólnie odpalane, łączą się („Neurons that fire together, wire together”). Można powiedzieć, że nasz mózg przypomina mięsień. Jeśli idziesz na siłownię i robisz ćwiczenia wzmacniające tylko biceps, zapominając o tricepsie, biceps zacznie się rozwijać, natomiast nieużywany triceps zacznie zanikać.

Podobnie dzieje się w mózgu. Jeśli „trenujesz” jakiś sposób myślenia i odczuwania, w mózgu powstają ścieżki neuronowe ułatwiające przepływ pobudzeń odpowiedzialnych za ten sposób myślenia. („Neurons that fire together, wire together”).

Tak więc jeśli pogrążasz się w smutku, snując rozważania o tym jak ci źle, to wcale się od niego nie uwalniasz. Wręcz przeciwnie, wzmacniasz w ten sposób ścieżki neuronów powiązane z byciem w dołku. I nie tylko trudniej ci się z niego wydostać, ale również w przyszłości łatwiej ci będzie w niego wpadać!

Zatem skoro już z taką łatwością wkopujesz się w dołek – przestań kopać tylko zacznij go zasypywać ! I wiem, że jest to trudne (jeśli nie znasz NLP ) i masz wrażenie że działasz wbrew sobie (dokładniej – wbrew swoim emocjom), ale warto to zrobić, gdyż w ten sposób w twoim mózgu powstają nowe ścieżki neuronowe, odpowiedzialne za wydobywanie się z dołka